το καφενείο των φιλάθλων: Μανουέλ Γκαρίντσα: 30 χρόνια από τον θάνατο του

Σημερα Κυριακή συμπληρώνονται 30 χρόνια από τον θάνατο του πραγματικά κορυφαίου, κατά τους συμπατριώτες του, Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή. Σ’ ένα από τα πολλά βίντεο που (ευτυχώς) υπάρχουν γι’ αυτόν στο YouTube, ένας βραζιλιάνος δημοσιογράφος λέει την εξής μεγάλη αλήθεια: Αν παρακολουθείς ποδόσφαιρο ξέρεις ότι μόνο δύο άνθρωποι στην ιστορία κατάφεραν να κατακτήσουν ένα Παγκόσμιο Κύπελλο μόνοι τους: Ο Μαραντόνα το 1986 και ο Γκαρίντσα το 1962,. Αυτό δεν εξηγεί από μόνο του το γιατί ο Μανέ είναι πιο αγαπητός στη χώρα του από τον Λεονίντας, τον Φριντενράιχ και τον Πελέ, αν κάποιος δεν ξέρει ότι έφτασε ως εκεί έχοντας να ξεπεράσει ένα εκ γενετής πρόβλημα που στους περισσότερους θα φαινόταν ανυπέρβλητο: Ο Γκαρίντσα -ινδιάνικης καταγωγής και γιός μέθυσου και βίαιου πατέρα- γεννήθηκε με παραμόρφωση στη σπονδυλική στήλη και αναπηρία και στα δύο του πόδια. Σε πολύ μικρή ηλικία εγχειρίστηκε μόνο και μόνο για να μπορέσει να περπατήσει. Το αποτέλεσμα ήταν το αριστερό του πόδι να κλίνει προς τα μέσα και το δεξί – που ήταν έξη εκατοστά κοντύτερο - να βλέπει προς τα έξω. Αντί όμως αυτό να γίνει η κατάρα του αποδείχθηκε ευλογία, ένα χάρισμα που αξιοποίησε στο έπακρον στη διάρκεια της σταδιοδρομίας του εξελισσόμενος στον συναρπαστικότερο ντριμπλέρ που έχει γνωρίσει ποτέ το παγκόσμιο ποδόσφαιρο,.

Ο Μανέ ζούσε για να παίζει μπάλα. Και να ντριμπλάρει τους αντιπάλους του με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Και τα κατάφερνε τόσο καλά που το 1958 συμπεριλήφθηκε στο το ρόστερ της σελεσάο για το Μουντιάλ που έγινε στη Σουηδία. Στην αρχή, οι ιθύνοντες της ομοσπονδίας δεν ήθελαν να τον συμπεριλάβουν στην αποστολή, λόγω του χαμηλότατης επίδοσης που είχε σε τεστ νοημοσύνης στο οποίο υποβλήθηκε, όμως οι φίλαθλοι ( που τον είχαν δει να παίζει με την Μποταφόγκο ) πίεσαν την κατάσταση και – εν τέλει - δικαιώθηκαν. Στα δύο πρώτα παιχνίδια έμεινε στον πάγκο, όμως μετά το 0 - 0 με τη Μεγάλη Βρεττανία ξεκίνησε στην 11άδα εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Η Βραζιλία κέρδισε με 2 - 0, και ο Γκαρίντσα ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου. Χαρακτηριστικό είναι ότι εκείνη τη μέρα ντρίμπλαρε τόσες πολλές φορές τους αμυντικούς των Σοβιετικών Βοίνωφ και Κουζνέτσωφ, που ο πρώτος έμπλεξε τα πόδια του και αποχώρησε τραυματίας. Η πραγματική αποθέωση για τον Γκαρίντσα, ωστόσο, ήρθε τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Μουντιάλ της Χιλής. Απόντος του τραυματία Πελέ, πήρε την εθνική στην πλάτη του και την οδήγησε στη ( δεύτερη συνεχόμενη ) κατάκτηση του τροπάιου,. Η κορύφωση αυτή του χάρισε τη φήμη που κατέχει μέχρι και σήμερα στη Βραζιλία. Παρ ότι ο Πελέ παραμένει ο - εκτός των συνόρων - διασημότερος πρεσβευτής του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, το γεγονός ότι πάντα επεδίωκε τη νίκη και ήταν πάνω απ’ όλα επαγγελματίας ( χαρακτηριστικό που διατρανώθηκε μετά το τέλος της καριέρας του ) έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με όσα πρέσβευε το παιχνίδι του Γκαρίντσα: Αυτός έπαιζε για τη χαρά του παιχνιδιού, έπαιζε για να ευχαριστήσει τον κόσμο που τον έβλεπε και αυτό ήταν όλο,. Sporting Mavericks Hall of Fame Entry

Εκτός από το ποδόσφαιρο, τα τρία άλλα πάθη του Γκαρίντσα ήταν τα ωδικά

πτηνά ( Μανέ σημαίνει μάινα ) το αλκοόλ και οι γυναίκες. Δυστυχώς για

τον ίδιο, τα δύο τελευταία του έκαναν μια ντρίμπλα από την οποία δεν

μπόρεσε να ξεφύγει. Το 1963, ο 30χρονος Μανέ παράτησε τη γυναίκα του

και τα οκτώ τους παιδιά, για να παντρευτεί την τραγουδίστρια Ελζα Σοάρες

Ταυτοχρόνως άρχισε να πίνει, ενώ και τα χτυπημένα του πόδια δεν τον

βοηθούσαν να συνεχίσει να είναι η χαρά του κόσμου ( alegria do povo )

Αρχισε να ξοδεύει αλόγιστα τα χρήματα που έβγαζε στο ποτό, αντιμετώπισε

σοβαρά φορολογικά προβλήματα και βυθίστηκε σε μια κατάσταση

μελαγχολίας από την οποία δεν ανέκαμψε ποτέ, μέχρι το θάνατό του από

κίρρωση ήπατος στις 20 Ιανουαρίου 1983,. Biography at The Hindu Online

Υ Γ,. Τον Ιούνιο του 1988, 250 δημοσιογράφοι απ’ όλο τον κόσμο ψήφισαν